Ik heb het altijd al gezegd; zwanger zijn is helemaal zo leuk nog niet. Dat klink raar in de oren van vrouwen die niets liever willen dan zwanger worden, maar ik bedoel het ook niet rot. Buiten het feit dat ik natuurlijk hartstikke blij was met het feit dat ik zwanger was en een kindje zou krijgen, vond ik gewoon het zwanger zijn niet zo leuk. Ik voelde me verre van optimaal, paste mijn kleding niet meer, rook dingen die een ander helemaal niet rook, moest brullen om dingen waar een ander niet eens door geraakt werd; kortom ik was mezelf kwijt. En ik ben daarin niet de enige. Veel zwangere vrouwen kampen met depressieve gevoelens en angsten. Hierdoor neemt het risico op een postnatale depressie toe.
Uit onderzoek blijkt dat tekenen van somberheid, angst en spanning veel voorkomen tijdens de zwangerschap. Van de 357 onderzochte vrouwen bleek meer dan de helft last te hebben van angst. Eenderde van de vrouwen was depressief en ongeveer 12 procent leed aan beide psychische kwalen. Dit was vooral in de eerste en de derde periode van de zwangerschap het geval.
De onderzoekers laten weten dat dit probleem niet moet worden onderschat. Vrouwen die deze klachten hebben tijdens de zwangerschap, lopen volgens hen een behoorlijk risico op een postnatale depressie. Ook bleek dat hoe jonger de vrouw, hoe meer risico op psychische problemen tijdens de zwangerschap.
Zo ver is het bij mij gelukkig niet gekomen. Ik was vooral weer blij dat ik mezelf terugvond!
Lees ook:Hoe je postnatale depressie te overwinnen
Lees ook:Landelijk Kenniscentrum Psychiatrie en Zwangerschap open
Lees ook:Online vragen stellen over zwanger zijn en direct advies krijgen
Lees ook:Zorg dat je geen koorts of griep krijgt als je zwanger bent
Lees ook:Wat depressiviteit tijdens je zwangerschap met je kind doet…
ik ben in deze zomer zwanger geraakt van mijn 5 de kind, ik was altijd gek op mijn man, bij alle eerdere zwangerschappen.
maar bij deze heb ik geen zin in vrijen.
nergens zien in.
ik vind mijn man ook niet meer zo leuk als vroeger.
ik voel me leeg van binnen.
en ik maak me zorgen dat mijn huwelijk kapot gaat.
ik praat wel met mijn man er over.hij denkt zelf aan zwangerschaps depressie.
hij is heel lief hij doet heel veel voor me.
maar ik voel me niet gelukkig.
help hellp help.
ik heb hulp nodig
ik ben bang dat ik hierdoor gek zal worden
help help help help help.
ik denk dat het heel goed is dat je misschien hulp gaat zoeken en dat je samen met je man in terapie gaat soms zijn het jormonen die opspelen en die raar doebn
en dat het later bij trekt als de zwangerschap voorbij is
suc6
Lijkt mij een goed idee om hulp te zoeken. Wat yoanntje ook al zegt, hormonen, en nog eens hormonen. Maar jij moet er wel door. Dus ga in gesprek met een deskundige.
nou, dat lijkt me geen pretje. Ik ben in verwachting van de vierde en zie het ook allemaal niet meer zitten, maar weet dat dat na drie maanden altijd over is.
In het blad van VBU (vereniging borstvoeding natuurlijk) stond ooit een lang artikel over dit onderwerp. Misschien een idee om hen eens te bellen, zodat je je ervaring kunt delen met iemand, dat scheelt altijd!
Professionele hulp zoeken lijkt me ook noodzakelijk, anders gaat je gezin er onder lijden..
Beste Aziza,
Op het moment ben ik ook in verwachting van mijn derde kindje.
Mijn eerste zwangerschap ging vrij rustig en ik voelde me heel goed. Bij mijn tweede zwangerschap was alles juist averechts
Zelden heb ik me zo naar en verdrietig gevoeld als toen.
Zoals jij je gevoelens beschrijft had ik exact hetzelfde.
Het duurde tot ongeveer 3 maanden na de bevalling.
Gelukkig was alles daarna over en ik was weer mezelf:)
Nu ben ik in verwachting van mijn derde en alles gaat naar wens.
Ben wel blij dat ik niet weer in dat gevoel van mijn tweede zwangerschap zit.
Mijn advies aan jou is proberen zoveel mogelijk positieve afleiding te zoeken.
Beslis pas verder over je relatie een paar maanden nadat je bent bevallen en praat over je gevoelens met een psycholoog,of een naaste die je ook goed begrijpt.
Denk aan de gedachte dat deze gevoelens tijdelijk zijn en probeer je er niet teveel in mee te laten sleuren.
Je schreef ook dat je al 4 kinderen hebt.
Het is ook heel zwaar om als zwangere 4 kinderen te verzorgen en daardoor kom je waarschijnlijk ook niet aan je rust toe.
Misschien is het een optie om iemand te vragen uit je vriendenkring,familie om te helpen met boodschappen en de kinderen,zodat jij meer kan uitrusten.
ik ben nu 16 weken zwanger en voel me ellendig. ben bijna niet meer vrolijk geweest sinds in net zwanger was. was altijd een vrolijke meid met veel babbels en grapjes, maar die zijn nu voorbij.
doordat mijn hormonen zo met mij aan de haal gaan hebben mijn vriend en ik veel ruzie en onze relatie begint er nu echt onder te lijden.
ik kan niet genieten van mijn zwangerschap en heb geen zin om dingen voor ons kindje te kopen, wat moet ik nu doen???
ik ben bijna 16 weken zwanger van ons 1e kindje, en heb sinds ik zwanger ben veel last van angsten en depressie, het lijkt haast dat mijn hoofd een eigen leven leidt en ik in een soort gevecht zit met mijn gedachten en gevoellens om mijzelf niet gek te maken.
op dit moment leven ik en mijn partner gescheiden omdat we geen huisje hebben.
leef nu bij mijn ouders en zie heb practische 1x in de week een paar uurtjes…
ik heb erg het gevoel dat ik in de steek gelaten ben en erg de angst hem kwijt te raken aan een andere vrouw of dat hij vreemd gaat, omdat ik het gevoel heb dat hij mij helemaal niet mist zoals ik hem en hij mij vergeet.
het is erg stres verwekkend om mij zo te voellen want ik weet niet wat ik er mee aan moet ik word al depressief wakker en val ook zo in slaap de hele dag door ben ik gestrest en denk ik aan erge dingen waar ik bang voor ben.
ik probeer mijzelf tot zinnen te brengen maar het lukt mij niet ik begin een beetje ten einde raad te komen en merk aan mijzelf dat ik aan deze dingetjes er aan onderdoor ga
ik ben heel angstig en heb totaal geen vertrouwen meer in mijzelf en iedreen om mij heen.
alstublieft weet iemmand wat ik moet doen??
want ik weet het niet meer…..
liefs Eileen
Ik ben blij dat ik niet de enige ben met die rot gevoelens. Ik hoop dat iedereen weer positief zal worden. Ik heb heel veel last van depressieve buien. Ik ben van mezelf heel erg depressief geweest en was net een beetje weer positiever en nu ben ik dus zwanger. Maar ik ben net 5weken dus ik heb nog een lange weg te gaan , haha
Succes iedereen .
God bless u all
Hallo Eileen,
Ik zou graat wat meer weten over hoe je hier nou mee omgaat. Ik zit bijna in hetzelfde schuitje. Ik ben depressief, ook met aanleg maar we hebben ook een kinderwens. 2 jaar terug hebben we onze kindje verloren met 5 maanden, sindsdien is zwanger worden ook niet gelukt en we hebben ook niet de hele tijd actief geprobeerd. Maar ik niet dat er jaren voorbij gaan met therapie en van alles omdat ik depressief ben en in therapie zit. Wij willen gewoon een kind en ik wil niet straks tegen de 40 aan zijn voordat ik zwanger ben, das gewoon te lang! Maar goed het zit er dus dik in, dat als we het nu gaan proberen zwanger te worden, word ik zwanger terwijl ik depressief ben. Ik voel me wel oke maar met ups-en downs.
Misschien kan/wil je me op mij prive-adres mailen?
Alvast bedankt voor je reactie.
Groetjes, Anita
ik ben 24 weken zwanger maar ik ben zo depressief dat ik de hele dag in bed blijf liggen. Ik sta om 3 uur het liefst me bed uit, en krijg niks uit me handen. Elk taakje in me huis is gewoon tezwaar en als ik eindelijk opsta huil ik het liefst de hele dag. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen. Ik durf het ook tegen niemand tezeggen puur omdat ik er van overtuigd ben dat niemand mij gelooft.
groetjes katja
Ik ben zo goed als 23 weken zwanger en ik heb me in die 23 weken nog geen dag “gelukkig” gevoeld zoals je veel zwangere vrouwen hoort zeggen.
Ik heb niet 1 keer hoeven overgeven dus zeggen al veel mensen: “Oh je hebt een zwangerschap om door een ringetje te halen” maar ik heb ongelofelijk veel bandenpijn…en nu ook mijn navel (daar had de vk al voor gewaarschuwd) die doet pijn.
Ik kan soms amper lopen van de pijn. Daarbij is mijn werkgever ook zo flexibel als een looien deur. (niet dus)
Ik voel me opgeblazen en pas mijn kleren niet meer en ik was al niet 1 van de slankste mensen.
Moet positiekleding kopen (wat je vervolgens nooit meer draagt)en ik heb vanaf het begin gehoopt en gerekend dat ik een meisje zou krijgen en toen op de echo duidelijk werd dat het toch echt een jongetje zou worden (was vrij duidelijk zichtbaar) ben ik heel verdrietig geworden.
Waardoor ik behoorlijk boos op mezelf ben geworden omdat ik ook gewoon erg blij en dankbaar ben met een jongetje en dan MAG ik niet verdrietig zijn, maar ik was/ben het wel.
Ik kan elk willekeurig moment van de dag ineens intens verdrietig zijn en dan houdt het voorlopig niet op! Slapen doe ik heel slecht door alle gedachtes in mijn hoofd.
Het belangrijkste is dat ik ongelofelijk bang ben voor de pijn van de bevalling en hij moet er toch uit.
Kortom, je begrijpt: zwanger zijn is voor mij absoluut geen pretje!
Ben blij dat het “maar” 9 maanden duurt.
Iemand tips om hier zo goed mogelijk mee om te gaan en voorkomen dat het een postnatale depressie word.
Vertel mij wat. Ik ben net 7 weken en de angstgevoelens, depressie en prikkelbaarheid slaan nu al toe. Ik kan nog niet echt blij zijn, want ik heb nog weinig zekerheid in zo’n korte tijd. Het lijkt wel alsof mijn hormonen me hebben overgenomen. Gedachten als ‘Hoe gaan we het klaarspelen?’, irritaties als manlief niet begrijpt dat-ie nu echt iets meer moet doen en op tijd ook graag. Ik word elke ochtend doodmoe wakker alleen al. Maar het lijkt vooral een stofje dat is losgekomen waardoor ik me totaal anders voel, labieler. Grote kans dat er hierdoor dingen boven komen, die je gewoonlijk onder controle hebt. Het is een heftig iets zwangerschap. Zo zie je maar dat je geen vat op alles hebt.
Lieve vrouwen,
Ik heb zelf 2 prachtige kinderen van inmiddels 4 en 6 jaar ,en het is dus alweer lang geleden dat ik een vergelijkbare situatie zat. Ik ben van heel diep gekomen (klinische opname).
Desalniettemin wil ik jullie een tip geven, het is een klein iets en heeft mij van alle depressie en angsten afgeholpen, en het kost niets! Ik zeg niet dat dit alleen voldoende is, maar het is soms net de ontbrekende schakel.
Sta bij jezelf stil hoeveel water je drinkt. (nee, geen cola, koffie of thee)? Google eens op de kracht van gewoon kraanwater, en wat er gebeurd bij een chronisch gebrek.
Als dit is wat je van alle ellende kan afhelpen, waarom zou je het niet proberen. Je hoeft er niet positief tegenover te staan, probeer het gewoon uit. Drink! Je raakt eraan gewend, zorg dat je altijd een flesje water bij je hebt, en zie het als een hobby. Drink liever teveel dan te weinig.
Ik hoor graag positieve en negatieve reacties hierop.