Een 63-jarige vrouwelijke arts uit het Britse East Sussex is zwanger.
Zij heeft al twee volwassen kinderen. Maar in haar nieuwe relatie wil zij opnieuw een kind krijgen. Zij heeft daartoe vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan bij de bekende Italiaanse arts Severino Antinori (zie foto), die enkele jaren geleden in het nieuws kwam bij een soortgelijke zaak.
De oudste vrouw ter wereld die nog moeder werd komt uit Roemenië en was 66 jaar toen haar kind werd geboren.
Persoonlijk vind ik het niet kunnen! Wat vind jij? Reageer!
Lees ook:Geboren in de trein: levenlang gratis reizen!
Lees ook:Vrouw bevalt van baby van bijna NEGEN kilo!
Lees ook:Het ontstaan van moederdag
Lees ook:66-jarige Zwitserse bevalt van een tweeling
Lees ook:WAT??? Vrouw zwanger van negenling???
Ik ook niet. Wat zijn jouw belangrijkste bezwaren?
Wat ik overigens wel mooi vond was de uitzending van Document van 24 april, ik weet niet of je die gezien hebt. Het ging over een 28-jarige vrouw die ten gevolge van baarmoederhalskanker geen kinderen meer kon krijgen. Toen hebben haar twee zussen een kind voor haar gebaard: haar ene zus leverde het eitje en de ander was draagmoeder.
Ik bleef na afloop van de uitzending wel met wat vragen zitten. Er werd niet ingegaan op de gevolgen van dit alles voor de twee zussen. Vooral degene die draagmoeder was geweest had het moeilijk met het afstaan van het kind.
Ik ben heel erg benieuwd hoe zo’n situatie zich op lange termijn ontwikkelt voor alle partijen (ook niet de echtgenoot te vergeten!) maar vooral voor het kind zelf.
Mijn belangrijkste bezwaar is, dat het kind al in zijn/haar puberteit met bejaarde ouders zit of ouders die dood gaan.
Daaronder ligt het bezwaar dat ik bij zoiets de indruk krijg dat mensen een kind willen voor zichzelf, dus om er zelf plezier aan te hebben of geluk aan te beleven. Dat je plezier en geluk kunt hebben met een kind staat buiten kijf, maar het mag niet het eerste motief zijn om een kind te willen ‘nemen’.
Er is wat dat betreft heel veel veranderd door het zelf kunnen ‘kiezen’ voor kinderen. Want het gaat dus om motieven. Het is lastig om daarover te oordelen en misschien moet je dat ook niet doen. Toch krijg ik altijd de kriebels als mensen zoveel geluk van een kind verwachten, want dat legt een bepaalde druk op dat kind en de opvoeding.
Vroeger kreeg je kinderen of je kreeg ze niet. Maar in elk geval niet meer op je 63e. Daarom vind ik dit te ver over de grijze streep.
Daarnaast las ik laatst een heel interessant artikel over het begeleiden van kinderen die op niet geheel natuurlijke wijze tot stand zijn gekomen. Dus met IVF, donorcellen, donorzaad en dergelijke. Het blijkt, dat veel kinderen van jongsafaan aanvoelen, dat er een ‘geheim’ in het leven is. Zelfs als de ouder(s) er openlijk over spreken, bevat de uitleg die ouders geven vaak een mythe. Bijvoorbeeld: “een aardige man heeft mama zaadjes gegeven”. Kinderen kunnen gaan fantaseren over die aardige man. Ze plakken er vaak grootse fantasieën op, zoals dat die man een koning of een prins is geweest.
Het artikel is geschreven door een psychiater die veel te maken heeft met psychische problemen, die voortvloeien uit de nieuwe constructies van het ouderschap.
Ze oordeelt er niet negatief over (het gebeurt nu eenmaal), maar kaart wel aan dat hulpverleners erop bedacht moeten zijn dat zich méér specifieke ontwikkelingsproblemen voordoen nu deze vruchtbaarheids/conceptie-technieken er zijn.
Het artikel staat in Ouderschap & Ouderbegeleiding juni 2004.
Ik zou het heel vreemd vinden als mijn moeder (58) een kind zou krijgen. Maar -voor we een vingertje gaan heffen- vrouwen halen meestal de tachtig wel, dus ik denk dat het kind volwassen is als moeder sterft.
Oudere vrouwen hebben ook meer verantwoordelijkheid en levenservaring, wat ook goed is als je een kind opvoedt. Maar je moet wel van te voren bedenken: heb ik op mijn 78e nog zin in een puber? Want dat is een zware periode en dat moet je ook aankunnen.
Tja, in jouw berekening is het kind 17 als de moeder sterft. Nog steeds heftig! Vooral als die moeder een ziekbed heeft. Het lijkt me dan ook dat het kind meer voor de ouders gaat zorgen dan andersom. Dat vind ik niet gezond.
). Toch, mijn man was bijna 47 toen de kinderen werden geboren en hij heeft aanmerkelijk méér moeite gehad met het slaapgebrek, naar eigen zeggen ook door zijn leeftijd.
Ik heb er intussen ook over nagedacht hoe het dagelijks leven eruit zou zien.
Allereerst het lichamelijk herstel van de moeder na de bevalling. Ik kreeg zelf kinderen toen ik 35 was en weet zeker dat dat minder gemakkelijk en soepel ging dan wanneer ik 20 was geweest. Hoe is dat als je 60+ bent? Waar is je lijf toe in staat?
En dan de periode daarna, natuurlijk de gebroken nachten en de intensieve verzorging (misschien geen probleem als ze al met de vut zijn, die ouders
De vader in dit verhaal is trouwens ook op leeftijd.
Wij liepen de eerste twee, drie jaar op ons tandvlees. Hoe brengen deze ouders dat op?
En dan van die situaties.
Zie jij een moeder van 69 achter het fietsje van haar kind aanrennen, hand in de nek, om haar kind te leren fietsen?
Wellicht vangen de volwasssen kinderen van deze vrouw dit soort dingen op. Die heb je dan volgens mij ook wel nodig in zo’n constructie.
Hef ik vingertjes? Ja… maar wel met redenen. Ik zou het iemand die bij mij kwam met de vraag ‘zal ik nog een kind nemen’ niet aanraden.
Met een onbeschrijflijk onbegrip lees ik in de reacties een veelal tolrante houding ten opzichte van het kunstmatig bezwangeren van bejaarde vrouwen.
Alsof het een recht betreft.
Manieren om vrouwen via kunstmatige processen te bevruchten zijn er volgens mij niet om te oude vrouwen nog aan een kind te helpen, maar om vrouwen die -normaliter- nog via de natuurlijke weg een kind zouden moeten kunnen krijgen. Leeftijdstechnisch gezien. Vandaar dat de meeste landen ook een leeftijdsgrens voor dit soort behandelingen hanteren.
Om vervolgens met de dooddoener aan te komen dat mannen wel in staat blijken nog op hoge leeftijd een vrouw te kunnen bevruchten en dat het daarmee een gelijktrekken van rechten is, is baarlijke nonsens.
Dat mannen van in de zestig nog vrolijk kunnen bevruchten hangt samen met de biologische vanzelfsprekendheid dat een man na de bevruchting niet noodzakelijk is voor het op de wereld zetten van een gezonde nakomeling.
Het mag duidelijk zijn dat ik hartstochtelijk het standpunt huldig om evident te oude vrouwen (tja, vanaf 45? 47?) uit te sluiten voor deze procedures.
Als de evolutie van de moderne mens meegaat met de mening van velen dat een 53-jarige nog best vitaal genoeg is en blijft om babies te werpen en dientengevolge de natuurlijke vruchtbare leeftijd van vrouwen aantoonbaar hoger wordt, dan wordt het wellicht tijd voor mij (en gelukkig ook regelgevers in vele landen) om eerdergenoemd standpunt te herzien. Vooralsnog lijkt dit niet het geval te zijn.
Tja, daar raak je de kern van de zaak: want is het niet zo, dat de moderne mens de evolutie buiten spel probeert te zetten?
Is dat een wenselijk streven? En haalbaar? En waar leidt dat toe?
Die onderliggende vragen worden veel te weinig gesteld.
Wat mij betreft is het inderdaad een zaak van de evolutie buiten spel zetten.
Overigens in veel gevallen een nobele zaak: de voortschrijdende medische techniek maakt leven mogelijk, leefbaar en reproduceerbaar, daar waar de harde wetten van de natuur enige tijd geleden nog voor veel leed zouden zorgen.
(Darwin-fundamentalisten zullen onbewogen pleiten voor het achterwege laten van fertiliteitstechnieken zoals KI, ICSI, MESA en PESA; immers als het je niet gegeven is je voort te planten dan zal daar een biologische oorzaak aan ten grondslag liggen, die in het bredere belang van de evolutie gerespecteerd dient te worden.)
Maar in deze discussie is het geval van het pogen te bevruchten van “oudere vrouwen” een ongewenst neveneffect van de menselijke wens de natuur te overwinnen. En een voortvloeisel uit het idee overal recht op te hebben..