Het volgende bericht begrijp ik niet helemaal: Zwangere vrouwen in Nederland maken zich nauwelijks zorgen over de pijn van de bevalling. Het merendeel wil dan ook geen pijnbestrijding wanneer de baby zich aandient. Dat blijkt uit een enquête naar pijnbestrijding van de medische zwangerschapssite Gezondzwangerzijn, onder ruim 70 vrouwen. Nou is ruim 70 vrouwen ook niet heel veel… Maar als ik in mijn omgeving kijk, is toch zeker meer dan de helft goed bang geweest voor de pijn die zou gaan komen. En pijnbestrijding als in een ruggenprik is hier in Nederland zo ‘ingewikkeld’, dat je het wel laat daar naar te vragen. 9 op de 10 zwangere vrouwen zeggen zich weinig tot geen zorgen te maken over de pijn van de komende bevalling. Slechts 17 procent geeft vóór de bevalling aan pijnbestrijding te willen.
Een groot deel van de vrouwen lijkt sowieso niet erg met pijnbestrijding bezig te zijn: zo’n 65 procent zegt (nog) niet te weten hoe haar arts/verloskundige over het onderwerp denkt.
Van de vrouwen die al eerder een kind hebben gekregen, geeft 64 procent aan geen pijnbestrijding te hebben gehad tijdens de bevalling. (Lees gekregen!) Hoe zij de pijn vervolgens hebben ervaren, is verschillend. De cijfers die zij voor de mate van pijn gaven, lagen zeer verspreid op een schaal van 1 (weinig) tot 10 (veel). De gemiddelde pijnscore was een 6,5. Alle vrouwen die aangaven dat ze pijnbestrijding wilden, hebben het ook gekregen. En ook dat vind ik dubieus… want zo scheutig zijn ze er in Nederland echt niet mee.
Lees ook:Liever een lange bevalling met weinig pijn, dan een korte heftige!
Lees ook:Bevalling voor veel vrouwen ontzettend traumatisch
Lees ook:Veel vrouwen ervaren bevalling als traumatisch
Lees ook:70% vrouwen vindt moederschap mooier dan gedacht
Lees ook:Helemaal van nu; pijnloos bevallen
Bij mijn eerste zag ik totaal niet op tegen de bevalling en dat was een drama. De arts zelf vroeg of ik een ruggenprik wilde, omdat hij zag dat ik aan het einde van mijn Latijn was. Dat was een verademing!
Door de moeizaam verlopen eerste bevalling zag ik wel heel erg op tegen de bevalling van de tweede. Niet zozeer vanwege de intensiteit van de pijn, maar uit angst voor de duur van de pijn. Een paar uur weeën opvangen is te doen, maar het moet niet tien, twaalf uur gaan duren, dan ben je gewoon op en kun je ze ook nauwelijks meer opvangen. De weeën van die bevalling deden ook weer behoorlijke pijn, maar deze keer werd mijn zoon binnen zes uur geboren en was het dus te overzien.