Is het belangrijk om te leren spellen? Dat is de onderliggende vraag, die niet altijd gesteld wordt als we het hebben over groene en witte boekjes. In Trouw schrijft Sieneke Goorhuis-Brouwer, dat spelling leren niet vanzelf gaat. Aan een kind voorlezen is niet voldoende en ook zelf leren lezen is niet genoeg: vanaf groep 3 moet een kind systematische spellingslessen krijgen. Er wordt in het onderwijs te weinig aandacht besteed aan spelling.
Boek: Karakter
Een lezer brengt hier tegenin dat spelling slechts een verzameling afspraken is. En waarom zouden we niet afspreken om alle afspraken los te laten en iedereen zelf te laten uitzoeken hoe hij iets opschrijft?
Persoonlijk zie ik bij dat laatste wel grote nadelen. Ik zie bijvoorbeeld hoe mijn kinderen nu schrijven:
zln w n moi teeknin makn vor mama = zullen we een mooie tekening maken voor mama
Zij schrijven nog helemaal fonetisch, zoals zij een woord denken te horen. Het is een enorme klus om dat te lezen en goed te begrijpen! Met andere woorden: spelling is er om elkaar te helpen begrijpen wat er geschreven en bedoeld wordt. Communicatie is al zo lastig, laten we het niet nog moeilijker maken door spellingsregels los te laten!
Lees ook:Help je kind beter te worden in taal
Lees ook:Kleuters moeten meer spelen en minder ‘leren’
Lees ook:Computerprogramma helpt dyslectische kinderen
Lees ook:Laaggeletterdheid
Lees ook:Donald Duck voor net-lezers (6/7 jaar) gelanceerd
Het feit dat de vraag gesteld wordt vind ik eigenlijk al een trieste zaak en laat zien hoe er tegenwoordig met taal wordt omgegaan. Spelling is een essentieel onderdeel van de taalvaardigheid en willen we elkaar blijven begrijpen, zullen we afspraken moeten maken over hoe we woorden schrijven, in wat voor contekst ze geplaatst worden en hoe je ze daarin ziet.
Op scholen wordt wel degelijk veel aandacht geschonken aan spelling!
jkhkhlkh\j|kAH|jh[najgvhuioh\aiohihauihhuijav