Laatst schreef ik iets over verlegen kinderen. Vooral dat ik er zelf geen probleem mee heb, dat mijn kinderen verlegen zijn.
Nu… dat was de afgelopen dagen anders…
We gingen logeren bij opa en oma. We zien hen niet zo vaak, misschien zo’n vier keer per jaar. Joviaal trok opa de kinderen naar zich toe en ook oma liet één kindje niet los totdat ze een kus had gegeven. Daarna weigerden de kinderen twee dagen lang om tegen hen te praten. Ik voelde me erg opgelaten. Wat is hier mijn rol als opvoeder?
Als opvoeder sta je tussen twee belangen in.
Je wilt dat je kinderen meedoen met de maatschappij en dus leren hoe het hoort: antwoord geven op een vraag, iemand begroeten en met iemand praten. Heel ‘gewone’ sociale omgangsvormen.
Anderzijds wil je je kinderen niet dwingen en weet je ook uit ervaring dat dwang hen niet helpt om die sociale omgangsvormen eerder uit te voeren. Door dwang slaan ze juist dicht. Alleen als ze zich veilig voelen, kletsen ze lekker en doen ze ‘normaal’. Nou ja, wat wij normaal en wenselijk vinden dus.
Toch zijn er van die situaties dat je denkt: doe het nou gewoon even! Geef gewoon antwoord, geef even een zoen. Het maakt het allemaal zo veel gemakkelijker! Maar in mijn kinderen zit soms echt geen beweging en hoe meer ik trek (wat ze enorm goed aanvoelen), des te koppiger zijn zij.
Ik blijf denken, dat als volwassenen de gebruiksaanwijzing van verlegen kinderen zouden snappen, dat het dan allemaal gemakkelijker zou gaan. Dus niet de verlegenheidsdrempel over trekken, maar de kat uit de boom laten kijken en dan zelf naar het niveau van de kinderen komen.
Ik heb echter het gevoel, dat ik dan die volwassenen moet ‘opvoeden’ en dat werkt ook niet. Het lijkt al snel dat ik hen de schuld geef van de verlegenheid van mijn kinderen en zo is het ook niet. "Ik doe het zeker weer fout".
Nee, het is niemands schuld of fout. Maar als je twee botsende temperamenten hebt, moet de meest ervarene zich denk ik toch proberen aan te passen.
Of misschien heb ik het fout en horen zulke confrontaties gewoon bij het leven. En moet ik niet proberen het ‘op te lossen’.
Wat vind jij? Reageer!
Lees ook:Is verlegenheid genetisch bepaald of aangeleerd gedrag?
Lees ook:Kinderen bang voor hun dronken ouders
Lees ook:Kinderen en de dood (deel 2)
Lees ook:Vinger opsteken doet kinderen langzamer leren
Lees ook:Mediadiploma moet kinderen wijzer maken in de online wereld
Goedendag,
Ik heb het stukje gelezen over de kinderen die door opa en oma niet meer aangekeken werden.
heel herkenbaar hoor, mensen die toch doorzetten. Jammer ook, maar ik bescherm mijn kinderen daar tegen. Mijn kinderen (2,5 en 17 maanden) zijn over het algemeen niet verlegen, maar ik denk dat wij daar ook wel aan meewerken. Wij zijn geen ouders (net als de schrijver van het stuk) die hun kinderen opdringen om te groeten. We vrágen het en belonen ze met complimenten als ze dit doen.
Ook wij komen regelmatig mensen tegen die vinden dat een kind meteen hoort te groeten, ook al zijn het min of meer vreemden voor ze. Dan ben ik toch zo vrij om de volwassene te stoppen. ‘laat hem maar even, hij komt zo wel.’ Laat ze maar weten dat het de moeite loont om ze even met rust te laten.
Stel je kind ook even aan de mensen voor, ookal zijn het Opa en Oma. Wij noemen vaak in de auto alvast een paar keer op waar we heen gaan. Als we iets weten noemen we dan ook meteen een leuk iest o wat daar bij hoort. Opa met de caravan, of Oma met de poezen. dan is het van te voren al positief benaderd. ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen (vooral de oudste, de jongste praat nog niet) zelf kan benoemen wie hij ziet. Hij vindt dat ook een heel leuk spelletje en anderen hebben er ook plezier in.
Houd je kind niet van kusjes van ‘vreemden’? stel ze dan gerust dat ze ook alleen een handje mogen geven. Zeg dat ook nog even hardop waar de ontvangende personen bij zijn, dan weten die meteen waar ze aan toe zijn.
Het toch even melden scheelt een heleboel frustratie van de een en ongemak van jezelf.
Enne, leren hoe het hoort is niet een zoen afdwingen hoor. Dat mag echt best gezegd worden. Daar wordt het meest joviale jongetje (die van mij inclusief)heel erg schuw van.
Succes een volgende keer.
Even iets rechtzetten: de kinderen keken opa en oma niet aan.
Het stond verkeerd in mijn stukje, maar dat was een fout in de woordvolgorde.
Beste Marieke, bedankt voor je aanvullingen. Ik denk dat je groot gelijk hebt, dat voorbereiding het halve werk is. Soms denk ik dat het wel duidelijk is, ‘we gaan naar oma’. Maar het helpt om inderdaad veel concreter te zijn: je kunt daar leuk naar de eendjes (bij ons thuis niet) en weet je nog hoe gek opa altijd doet…
Overigens zeiden mijn kinderen achteraf, op mijn vraag of het toch niet wat gemakkelijker kan: we moeten ze gewoon wat vaker zien, dan gaat het wel over.
Dat past heel goed bij het logje dat ik vandaag heb geplaatst over het temperament van kinderen. Mijn kinderen zijn typische langzame starters: altijd de kat uit de boom kijken. Tijd nodig. Drie keer zien, dan pas doen.
En dat mag.
Daarnaast zullen ze echt op den duur wel leren wat sociaal wenselijk is, dat je soms wel groet als je er geen zin in hebt of dat je een gesprekje voert of zelfs iemand een zoen geeft, ook al doe je dat niet uit één of andere diepe overtuiging.
)
En laten we het ook omdraaien… mogen we niet van volwassenen verwachten dat zij respect hebben voor kinderen die gewoon ff de kat uit de boom willen kijken?
En ja, ik wéét dat veel volwassenen dat niet doen, en gewoon over kinderen heen denderen…helaas…